Op 19-03-1606 verkochten Burgemeesteren van Leiden een perceel grond aan Gillis Parmentier in de z.g. Vrijdom buiten de Zijlpoort, het toen nog grotendeels onbebouwde stadsdeel tussen de Haven en Zuidsingel. Het perceel was gelegen aan de oostzijde van het slootge Gods, later bekend als de Minnebroersgracht.

In 1631 wordt de saaitrapier Johannes Wijnobel eigenaar die zijn woning op 03-05-1654 belast (lees: hypothekeert) voor fl. 300. Bij die gelegenheid is er sprake van een poort ende gange hier besijden, mitsgaders een achterhuys ende erve hier achter aen. Het lijkt dus – afgezien van het achterhuis – te gaan om een onbebouwde ‘achterom’. Nadat Johannes was overleden wordt het bezit overgedragen op zijn zoon en erfgenaam Isaack Wijnobel. Zijn weduwe Elisabeth Groothof hertrouwde met Cornelis van der Lede die de hypotheek en daarmee het pand op 17-01-1690 overnam, samen met twee huysgens daarachter. Tien jaar later, op 10-06-1700, worden het huis, de poort en gang met inmiddels drie huisjes verkocht aan Jan van Eyck.

Bij de volgende verkoop op 11-08-1740 wordt het bezit gesplitst. Het huis aan de Minnebroersgracht komt voor fl. 250 in handen van Willem de Wilde, terwijl de drie achterliggende huisjes in de poort voor fl. 170 worden verkocht aan Michiel Heyligert.

De poort is dus grotendeels bebouwd door Johannes (en mogelijk Isaack) Wijnobel. Bovendien is de poort vanaf 1631 tot 1700 onafgebroken bewoond door de Wijnobels en de weduwe Wijnobel-Groothof. Er is weinig fantasie voor nodig om te bedenken dat de Nobelpoort een verbastering of een afkorting is van de Wijnobelpoort. Omstreeks of kort na 1800 is de poort verdwenen. Het register Lantaarn- en Brandspuitgeld vermeldt onder Wijk 8 nr. 275 een ledig erf en dat komt geheel overeen met de informatie op de stadsplattegrond van 1826