Het register Vetus van 1585 noemt de steenplaatser Jacob Cornelisz. als eigenaar, maar vermeldt niets over het bestaan van een poortje. Dat is wel het geval wanneer het perceel op 09-09-1613 wordt verkocht aan Mahieu de Povre [of Pover]. Deze uit het Vlaamse Cassel afkomstige metselaar had een paar maanden eerder het poorterschap van Leiden verworven. Het verkochte perceel wordt omschreven als een huysinge ende erve met een gange aen de noortsijde vandien ende een huysken daer achter aen, staende ende gelegen aen de westsijde van de Uyterstegraft.

In 1622 verkoopt hij huis en poort aan de fusteindrapier Elias Vlaminck; gehuwd met Maeycke de Pover en waarschijnlijk zijn zwager. Nadat beide echtgenoten in 1626 zijn overleden en hun schuldeisers bij de nabestaanden aankloppen, koopt Mahieu de Pover het perceel opnieuw.

In 1646 worden huis en gang gekocht door Marijtge Willemsdr., weduwe van Jan Ysenburch. In hetzelfde jaar hertrouwt ze met de raswerker Simon Cornelisz. van Valckenburch. Laatstgenoemde verkoopt op 11-03-1652 het (achter de principaele huysinge van hemzelf gelegen) huisje aan Salomon van Delmanshorst. Sindsdien zijn het huis aan de Uiterstegracht en het poortje gesplitst.

Het is niet zeker, maar mogelijk is de naam Vesterpoort een verbastering van Vegterpoort omdat het poortje tussen 1680 en 1711 eigendom was van Daniel van der Vegt. In 1719 wordt de Vesterpoort voor het eerst als zodanig vermeld, want bij de voorgaande verkoop in 1711 was er nog sprake van ‘zekere poort’.

Het poortje wordt in het Bonboek als gange vermeld op fol. 137vso, het huis aan de Uiterstegracht op fol. 138. Uit twee latere berichten (fol. 137vso en 85) blijkt dat de poort is verheeld aan de achterliggende bebouwing aan de oostzijde van de Middelstegracht. Daar stond een stal die rond 1814, evenals het huis en de gang aan de Uiterstegracht, eigendom was van Nicolaas Ramp. Het perceel aan de Middelstegracht kan worden geadresseerd als wijk 7 no. 578, zodat de Vesterpoort kan worden getraceerd als wijk 7 no. 497 óf tussen de nrs. 497 en 498. Waarschijnlijk is het poortje al voor 1850 verdwenen, want Salomon van der Paauw maakt er geen melding van.